Contact

The Netherlands, Almere, tessa@schooloflife.nl

 
Category Archives:

All Blogs

Een geluk bij een ongeluk


‘Je moet gewoon wat vaker sporten’, is een advies wat ik gedurende mijn leven van elke kant wel een keer gehoord heb gekregen. Bewegen helpt tegen pijntjes, sombere gevoelens en verstopte energie. Dus wat houdt me tegen om dit prachtige medicijn dagelijks in te nemen?Vroeger al had ik de grootste weerstand bij de gymles of het beklimmen van een berg tijdens de vakanties. Standaard sleepten mijn ouders me het eerste half uur van de wandeling huilend de berg op. Gewoon even doorzetten! Sporten is gezond!Mijn lichaam voelde niet veilig. Zodra ik flink ga bewegen voel ik van alles in mij stromen. Mijn hart gaat kloppen en ik ga zweten. Best een normale reactie zou je zeggen, maar voor mij leidde dit vaak tot een paniekaanval. Ik kon niet helemaal vertrouwen op mijn lichaam. De stroom die op gang komt voelde spannend en onbekend. Ik was bang voor mijn eigen levenskracht.Skiën is een van de sporten die ik wel altijd fijn heb gevonden. Hierbij voelde ik me niet zo lomp en zwak, maar kon ik juist meer bewegen zoals ik me van binnen voelde. Lekker vliegen over de bergen. In plaats van onmachtig voelde ik me krachtig. Tot ik vorig jaar in Oostenrijk plotseling de lucht in werd geslingerd door een hoopje sneeuw.

De val
De tijd ging even stilstaan en terwijl ik daar in de lucht hing herinnerde ik me wat er ging gebeuren. In een milliseconde flits alles aan me voorbij wat er gaat gebeuren de komende weken. Ik hoor in mijn hoofd een stem die zegt: ‘Nu alles ontspannen Tessa en vallen zoals een kind, dan houd je er zo min mogelijk aan over’. Ik deed zoals gezegd en plotseling ging het geluid weer aan en draaide de film verder. De wind zoemde in mijn oren. Ik voelde de kou tegen mijn wangen. Auw, dat was de eerste landing. Ik voel hoe mijn lichaam neerkomt op de berg en hoe ik als een lappenpop meerdere keren over de kop ga. Even schiet er door mijn hoofd dat ik dit toch zeker niet kan overleven. Dan klap ik ineens tot stilstand op mijn rug. Op dat moment hoor ik een krak en zie ik in mijn innerlijk oog de wervel voor me die gebroken is: ‘Verdomme!’ Ik lig met mijn knieën gebogen omhoog en mijn armen wijd gespreid naast mijn lichaam. ‘Verdomme!’ Ik doe mijn ogen open en staar naar de lucht boven mij. Ik zie de topjes van de bomen. Ze brengen mij rust. Ik kan niet bewegen. Ik ben volledig bevroren door de schrik en durf zelfs de kleinste beweging met mijn vingers niet te maken.

Mijn vriend komt aan geskied, maar heeft niet meteen door wat er aan de hand is. Ik weet dat ik moet praten, anders dringt het niet tot hem door. Met moeite weet ik de woorden over mijn lippen te krijgen: ‘Het is niet goed. Ik heb mijn rug gebroken. Ik kan niet bewegen. Haal hulp’. Mijn stem komt van ver. Heel ver weg. Ik merk dat Lauren het nog steeds moeilijk vind om te bevatten. Dan komt er een Duitse meneer aan geskied. Ik voel een lichte ontspanning door mijn lichaam sudderen, ik voel dat deze man weet wat hij moet doen. Hij gaat in gesprek met mijn vriend en hij belt de plaatselijke alarm dienst en verteld in het Duits waar we precies zijn. Er word een jas op me gelegd, ze vragen of ik het koud heb, of ik al bewogen heb. Ik mompel wat terug, maar voel me heel ver weg. ‘Kijk me aan’, stuur ik telepathisch naar mijn vriend. ‘Waar ben je?’ Ik kan mijn hoofd niet bewegen en hoor alleen maar stemmen.

Dan voel ik ineens mijn zus binnenkomen in mijn bewustzijnsveld en zie haar (met mijn ogen dicht) samen met haar vriend en dochter bovenaan de helling staan. Ik voel de schrik in haar lichaam zodra ze me ziet liggen en onmiddellijk een overlevingsreactie. Ik voel hoe stoer ze zichzelf maakt en hoe ze naar me toe komt om me te helpen. Ik voel me ineens weer haar kleine zusje. Ze komt naast me zitten en maakt oogcontact. Ze stelt vragen aan me en verteld wat er allemaal om me heen gebeurd. Er komt een helikopter aan. Ze gaan me naar een ziekenhuis brengen. In de helikopter zit een dokter. Of ik het warm genoeg heb? Geen idee. Ik denk het wel. Want ik voel niks. Dan begint mijn kaak te trillen. Is het van de kou? Oh, een eerste ontlading van mijn lichaam. Dit heb ik geleerd op mijn opleiding. Na de shock en de bevriezing moet het lichaam weer langzaam het trauma ontladen. Je lichaam gaat dan zachtjes trillen. Dat is dus een goed teken. Ik laat de trilling in mijn kaken doorgaan.


Dan komt mijn schoonbroer bij me. Ik voel de rust in zijn system. De trilling van zijn stem maakt me rustig en ik voel me nog wat veiliger. Ik merk hoe gevoelig ik ben voor de veiligheid in de systemen van de mensen om mij heen. Alsof het ankers zijn waaraan ik me kan vasthouden. Mijn vriend voel ik nog steeds niet. Later realiseer ik me dat de liefdevolle energie van een draakachtig wezen, welke vanaf het begin bij me is geweest, Lauren was. Hij was bij me, daar zo heel ver weg en niet in zijn eigen lichaam. Daarom voelde ik zijn anker niet op aarde, maar wel zijn liefdevolle aanwezigheid in de ethers.

De helikopter kan niet landen, vertellen ze me. Het is te mistig. Ik lig blijkbaar al best een tijdje in de koude sneeuw. Ze komen met een banaan, zegt mijn zus, een soort brancard achter een skiër. En zo gaan ze me de berg af brengen. Ik begrijp half dat de skiër de dokter uit de helikopter zal zijn. Elke keer als ze het over deze man hebben, gaat er een warme golf door mijn lichaam. Zodra hij bij me komt zitten begrijp ik waarom. De manier waarop hij tegen mij praat en de anderen verteld wat ze moeten doen straalt vertrouwen uit. Ik voel me in goede handen en merk dat ik me helemaal kan overgeven. Ik ben ontzettend dankbaar dat hij er is en mijn hart gaat open. Ze vertellen de dokter dat ik denk dat ik een wervel gebroken heb. Ik leg hem uit op welke hoogte in mijn ruggengraat. Ze gaan me oppakken en op de brancard leggen. Ik hoor aan de stemmen van de mensen om mij heen dat dit spannend is. Het wordt goed gecoördineerd en iedereen pakt me vast aan mijn kleding, iemand onder mijn hoofd. Ze tellen en tegelijkertijd tillen ze me op. Voor ik het doorheb lig ik op de brancard en pompen ze de lucht in dat ding waar ik op lig. Het voelt alsof er een luchtmatras strak om me heen gevouwen is zodat ik niet meer kan bewegen. Ik hoor mijn zus zeggen dat ik naar beneden word geskied en dat ze mee skiën en beneden op mij wachten.

Valya Reymer Brazhnikova


Terwijl de arts zijn best doet om mij zorgvuldig de berg af te skiën hoor ik hem af en toe iets geruststellend naar me schreeuwen en hij vraagt hoe het gaat. Ik kan nog net mijn duim omhoog steken, maar ben ergens anders met mijn bewustzijn. Ik ben in volledige overgave en geniet van deze ervaring. Het voelt alsof ik zweef. Ik zie de bomen langskomen. Ze laten me zien hoe zij hun bast herstellen wanneer er een tak afbreekt. Ze laten me een soort plasma zien, een celstructuur die zichzelf weer heel weeft. Zoals een kameleon zijn staart weer kan laten aangroeien, zo kan jij dat ook, vertellen ze me. Ik voel dit proces in mijn eigen lichaam. Ik voel hun ziel en zij de mijne. Ze stellen mij gerust en ik voel me gedragen. Ik zie een vogel boven me vliegen en verplaats mijn bewustzijn naar de vogel. Ik voel mezelf vliegen en kijk op mezelf neer, ik voel me vrij. Ik voel me verbonden met alles om me heen en er is een diepe overgave in mij aanwezig.


Beneden hoor ik dat mijn ouders naar het ziekenhuis komen terwijl ze me de ambulance in dragen. Mijn vriend gaat mee de ambulance in en de arts die me opgehaald heeft ook. Hij stelt allemaal vragen aan me terwijl we rijden. Ik moet mijn adres en naam doorgeven voor de rekening van de ambulance. Het gaat moeizaam. Ik vind het lichtelijk irritant aangezien mijn vriend dit ook kan doorgeven. Ik bedenk me dat hij dit waarschijnlijk doet om mijn bewustzijn te controleren en me erbij te houden. Ik vind het raar genoeg best leuk om een keer in een ambulance te liggen. Weer een levenservaring erbij, denk ik. Mijn vriend vraagt me of ik bang ben. Ik geloof het niet.


De arts neemt afscheid, ik wordt overgeplaatst in een andere ambulance die me verder brengt naar het ziekenhuis. In de nieuwe ambulance wordt ik mij ernstig bewust van het draagvlak wat de arts mij gaf en wat ik nu mis. Ik voel me onveilig en stem me af op de liefdevolle energieën om me heen. Ik hoor bekende liefdevolle klanken en praat in lichttaal met de energieën en zing met ze mee. Het meisje wat hevig mijn hand aan het strelen is ter geruststelling, brengt veel onrust in mijn systeem. Ik voel haar eigen onveiligheid en dit triggert me alleen maar. Aan het einde van de rit vraagt ze wat voor taal ik sprak. Ik vertelde haar dat ik met de engelen aan het praten was. Haar ogen gingen nog groter staan.

Het ziekenhuis
Terwijl ze mij liggend het ziekenhuis inrijden weet ik dat het goed gaat komen. Ik voel me zo verbonden met het grotere verhaal van mijn leven en de liefdevolle energieën die me gidsen. Op de eerste hulp krijg ik een polsbandje van een lieve vrouw. Ze is de arts op die afdeling. Ze doet me denken aan mijn zus en ik voel me vertrouwd bij haar. Terwijl ze het bandje omdoet verteld ze me dat ik daarmee een VIP behandeling krijg in het ziekenhuis en ze geeft me een knipoog. Haar rustige energie brengt me iets meer in mijn lichaam.

Of ik mijn voeten nog kan bewegen? Ja hoor, die doen het nog. Ik voel een lichte opluchting. In het ziekenhuis gaat alles heel snel. Ze bekijken mijn lichaam en ik ze willen me in een MRI machine hebben volgens mij. Of ik onveilige seks heb gehad in de afgelopen maand? Ehm…ja ik geloof het wel. Mijn vriend en ik gebruiken al een tijdje geen anticonceptie meer. De arts kijkt me ernstig aan. Ze mag dan geen MRI maken, en dan kunnen ze niet controleren of ik interne bloedingen heb of zoiets. Ze neemt me even apart en vraagt of ik denk dat ik zwanger ben. Ik voel me op dit moment zo verbonden met de spirits dat ik een stem hoor zeggen dat ik nog niet zwanger ben en daar heilig op vertrouw. Ik breng het met dezelfde energie over en zie dat de arts me meteen geloofd.


Dan moet ik ineens heel nodig plassen. Ondanks dat dit een heel gedoe is, zie ik dat de arts daar heel blij om is. Zo kunnen ze meteen controleren of ik zwanger ben. Op de Eerste Hulp, omringt met mensen trekken ze me op mijn zij om de bed Po onder mijn billen te duwen. Wat een opluchting. Ik voel op dit moment totaal geen gene en ben alleen maar heel blij dat ik heb kunnen plassen. Ik ben gelukkig niet zwanger en ik ga de MRI in. Tussendoor zijn mijn ouders aangekomen in het ziekenhuis. Ze komen naast de brancard staan. Ik ben blij om ze te zien. Ik voel hun bezorgdheid en wil hen geruststellen. Ik heb nog steeds een volledig vertrouwen in een goede afloop.


Voordat ik er erg in heb lig ik in een ziekenhuishemd in ‘mijn’ kamer in het ziekenhuis. Ze hebben me op een normaal bed gelegd, dat stukje herinner ik me nog; hoe helend het zachte matras aanvoelde onder mijn lichaam, het contact van de lakens op mijn blote benen. Ik kreeg een infuus en pijnstilling. Het enige wat me verteld werd was dat ik op mijn rug moest blijven liggen en niet moest bewegen. Drinken mocht ik uit een rietje. Mijn hoofd optillen lukte nog niet. Ik voelde me als lood tegen het matras aangedrukt.


Na een tijdje komt er een verpleegster binnen die verteld dat het er gunstig uitziet, het lijkt er op dat alleen mijn rug gebroken is dat verder wat dingen geneusd zijn. Ik krijg bedrust en de arts komt pas morgen langs voor de officiële diagnose. Zij leert me alvast hoe ik mag bewegen. Ik mag op mijn zij liggen, maar wel met een rechte rug. Vervolgens mag ik samen met haar voorzichtig zijdelings overeind komen. Ik probeer haar aanwijzingen te volgen me mezelf aan de spijlen van het bed op mijn zij te trekken. Au….het lukt niet…Verdomme! Mijn hart gaat te keer. ‘Gewoon nog en keer proberen, rustig’ zegt de verpleegster. Ik word mij er ernstig van bewust dat niet alleen mijn rug een klap heeft gekregen, heel mijn lichaam voelt beurs en het lijkt wel of ik alle kracht kwijt ben, Verdomme! Dit is het eerste moment dat ik de machteloosheid voel van een lichaam hebben dat niet doet wat je wilt. Ik herpak me en met wat hulp van de verpleegster rol ik op mijn zij. Wat een bevrijding. Ik voel dat mijn lichaam het alleen al heerlijk vind om even in een andere houding te liggen. De tranen rollen over mijn wangen. Het voelt alsof ik de eerste berg beklommen heb.


Vervolgens mag ik mijn lichaam omhoog duwen terwijl mijn benen langs het bed in een rechte lijn blijven met mijn ruggengraat. Met wat duwen en trekken van de verpleegster kom ik ook in de zittende positie. Ik moet meteen opstaan, want zitten mag nog niet, dan komt er teveel druk op mijn ruggengraat. Staan en lopen mag alleen voor het toiletgebruik. Ze tillen me op mijn benen en ondersteund loop ik stap voor stap naar de wc. Oh man, wat voelt dit spannend. Alsof ik weer voor het eerst leer lopen. Ik voel hoe ik bij elke stap bijna door mijn benen zak. Zitten is gevaarlijk voor mijn ruggengraat en toch moet ik zittend plassen, ik moet mijn buik en rugspieren als een korset aanspannen om mijn ruggengraat heen zodat er geen druk opkomt. Ondanks de spanning en het gezelschap komt er toch een plasje uit. Omhoogkomen van de wc is erg lastig. Ik val weer terug nadat ik mezelf met alle kracht tegen mijn benen aan omhoog heb geduwd. Gelukkig vangt de verpleegster mij op en trekt me omhoog onder mijn armen. Zo voelt het dus om invalide te zijn, denk ik.


Mijn familie is opgelucht nu ze me zo hebben zien lopen. Ze gaan naar huis en laten zien welke spullen er allemaal voor me zijn. Het blijkt dat ik die ochtend een rugtas had meegenomen de berg op. Deze was afgeslingerd tijdens de val en mijn familie heeft hem op de piste gevonden en meegenomen naar het ziekenhuis. Ik had mijn muziek en hoofdtelefoon bij me, een oplader, wat kleren, een glutenvrij lunchpakket, maar het belangrijkste…het boek: De ziel als genezer, van Joseph Nichols. Intuïtief had ik precies ingepakt wat ik nodig had. Toen we een paar dagen eerder in Nederland vertrokken ben ik vlak voor vertrek nog snel bij mijn ouders naar de boekenkast gerend om een boek uit te zoeken. Op intuïtie trok ik dit boek uit de enorme bibliotheek aan boeken die mijn moeder door de jaren heen verzameld heeft. Ik had het nog nooit gezien en er niks van gehoord. Maar het had een bepaalde aantrekkingskracht, dus ik stopte het in mijn tas.


Hulp
Na een paar uur slapen werd ik wakker gemaakt door de verpleegster. Of ik wat wilde eten? Ze legde het dienblad op het tafeltje naast mijn bed, daar stond ook een flesje water zag ik. Ze hielp me op mijn zij en ging vervolgens weer weg. En nu? Het tafeltje was hoger dan mijn gezichtsveld kon bereiken. Er lagen wat glutenvrije boterhammen, boter, een soep en wat beleg. Ik kon me niet bedenken hoe ik dat moest gaan opeten, dus besloot ik maar op de tast het beleg van het dienblad te pakken en dit op te eten. Het waren wat plakjes salami. Ik at al een tijdje geen vlees meer. Maar salami was altijd mijn favoriet, dus besluit het maar op te eten. Ik pak de banaan die mijn familie op ooghoogte voor me had neergelegd en leg me neer bij het feit dat dit mijn maaltijd wordt. Of ik hulp nodig heb? vraagt mijn kamergenote ineens. Ik realiseer me nu pas dat zij er is en schaam me diep dat ze gezien heeft dat het niet lukt om zelfstandig te eten. Ik bedank haar vriendelijk en vertel haar dat ik geen honger heb. Er gaat een golf van verdriet door me heen. Ik ga weer op mijn rug liggen en de tranen rollen over mijn wangen. In stilte, want anders hoort mijn kamergenote het misschien. Het komende uur ben ik de moed aan het verzamelen om weer op mijn zij te rollen en het flesje water te pakken en een rietje dat ook ergens moet liggen op het tafeltje. Het lukt en ik drink opgelucht een slokje water. Op dat moment komt de verpleegster binnen en ziet dat ik zowat niks gegeten heb. Ze vraagt of ik hulp nodig heb. Van binnen schreeuwt er iemand heel hard ‘Ja!’ maar ik houd mijn gezicht in de plooi en zeg stoer dat ik geen honger heb. Wanneer ze met het dienblad de kamer uitloopt overtuig ik mezelf dat dit ook echt zo is; ik heb geen honger.


Ik probeer wat afleiding te vinden en pak het boek dat ik in mijn rugzak had zitten. Ik sla het open bij het hoofdstuk zelfgenezing en begin te lezen. Ik moet lichtelijk glimlachen wanneer ik er achter kom dat de schrijver van dit boek twee wervels beschadigd heeft gehad door een val en dat hij hierin beschrijf hoe hij zijn zelf genezend vermogen heeft aangesproken om dit te genezen. Dat heb ik weer goed geregeld, denk ik bij mezelf. Ik bedank het universum en de spirits die me bijstaan op mijn pad. Ik ben ook dankbaar dat de schrijver dit boek heeft geschreven en voel me gesteund in mijn proces. Ik merk hoe fijn ik het vind om niet alleen te zijn in deze ervaring en herinner me ineens dat een vriend van me een aantal jaar terug ook zijn rug gebroken heeft in het buitenland tijdens het zweefvliegen. Hij belde toen op om zijn ervaring te delen en dit deed mij besluiten hetzelfde te doen. Ik vertel hem mijn verhaal en moet zachtjes huilen. Het is fijn dat hij mij begrijpt en een soortgelijke ervaring heeft gehad. Hij geeft me vertrouwen, omdat alles bij hem weer goed is gekomen. Hij heeft er soms nog wel last van, maar kan wel alles weer. Door wat technische vragen die hij stelt over het soort breuk word ik benieuwd naar de anatomie van mijn wervels. Zodra we het telefoongesprek beëindigen zoek ik op de telefoon een plaatje van een ruggenwervel op. In het boek had ik net gelezen dat het goed is om je wervel in haar perfecte staat te visualiseren, alsof ze al weer heel en sterk ik. Zo geef je je lichaam het signaal om die situatie te creëren.

Barbara Brennan

De rest van de avond ben ik met mijn bewustzijn in mijn lichaam. Ik kan mijn wervels voelen en zien van binnenuit. Ik visualiseer dat mijn wervel heel is en een helder licht uitstraalt. Langzaam verspreid dit licht zich door heel mijn lichaam en het voelt als de ultieme pijnstiller. Ik voel hoe er lichtwezens om mijn bed verschijnen, ik ben niet meer alleen. Ik zie in mijn innerlijke oog gedaantes over mij heen buigen en ik geef ze toestemming om aan mijn lichaam te werken. Ik zak verder in een zee van liefde, troost en omhulling. Ik voel niets meer van de pijn en ben dankbaar dat ze er zijn. Ik voel handen over mijn lichaam gaan en soms voelt het alsof ik energetische operaties krijg aan mijn lichtlichaam. Mijn cellen lijken wel 100x keer zo snel te trillen en ik weet dat wanneer ze zo snel trillen er een mogelijkheid is voor ze om te veranderen en terug te keren in de oorspronkelijke staat. Er daalt een diep gevoel van herinnering op me neer. Het is alsof ik me weer kan herinneren dat deze ervaring nodig is voor mijn lichaam om een grote transformatie door te gaan. Ik mag op een diepere laag met mijn ziel landen in dit lichaam. Ik kan oude informatie uit mijn lichaam loslaten en een grotere hoeveelheid licht toelaten. Ik herinner me dat deze ervaring mijn ziel op verschillende lagen veel heling gaat brengen. Dankbaar val ik in slaap.

TO BE CONTINUED..

Artwork of the angel by Jennifer Hawkyard

Bodyscan

Dit is een bodyscan meditatie om te ontspannen en op te laden.

Je krijgt meer contact met jezelf en je lichaam.

Je lichaam krijgt de kans haar zelfgenezend vermogen aan te spreken.

Je kan je even loskoppelen van de wereld om je heen en je aandacht naar binnen brengen.

Intro tot 04.00 min

Start meditatie 04.00 min

P.s. op de achtergrond hoor je de vogeltjes uit de Italiaanse Dolomieten.

Een nieuw paradigma

In onze maatschappij worden we uitgenodigd om veel in ons hoofd en op wilskracht te functioneren. We komen er zo langzamerhand achter dat dit niet de manier is waarop we willen leven en hoe we gelukkig worden.

De mindfulness en yogastudio’s springen uit de grond. We zijn toe aan de volgende fase. Er komt vraag naar balans: meer aandacht voor het gevoel, de stilte en het lichaam. Daarnaast is er een grote maatschappelijke betrokkenheid. Zeker wanneer het donker in de wereld zo duidelijk zichtbaar is, worden we geïnspireerd om ons steentje bij te dragen aan het licht in het grotere geheel.

Lees meer +

Ik ben even ‘afwezig’

OVERPRIKKELD

Ik heb het echt nodig om af en toe een dag alleen te zijn en ook zeker te weten dat ik alleen blijf. Dat er niet over twee uur iemand op de stoep staat. Want zelfs dan voel ik me nog niet 100% vrij. Als ik weet dat een vriend over twee uur langs komt, dan denk ik na over wat die persoon van mij verwacht, of het huis wel schoon genoeg is, of ik niet te ongezellig ben aangezien ik heel moe ben, etc.

Ik voel me eigenlijk nooit helemaal 100% vrij als er iemand bij me in de buurt is. Zelfs als ik met mijn vriend op de bank lig in mijn zondagse huispak en ik me volledig geaccepteerd en geliefd door hem voel. Dan is er toch nog een verschil met hoe ik me voel als ik alleen ben. Ik heb dat echt nodig….alleen zijn. 

Lees meer +

Volg je hartchakra!

Afgelopen jaar ben ik geïnterviewd door Cindy Stello voor het magazine Moodiez.

Het artikel dat hieruit is voortgekomen, ‘Volg je hartchakra’,  ligt nu in de winkels.

Lees hier het Artikel: Volg je hartchakra!

Lees meer +

Meditatie: Jouw persoonlijke piramide van licht

 

 

Voorbereiding:

Zoek een plek waar je ongestoord kan zitten of liggen en neem een gemakkelijke houding aan waar je gedurende 30 minuten in kan blijven zitten of liggen. Hierbij is het van belang dat je ruggengraat zo recht mogelijk is. Een kussentje onder je billen kan helpen wanneer je zit of ga liggen op een matras zonder kussen onder de nek, maar met kussen onder de knieën. Neem voor de meditatie dit blaadje een paar keer goed door. Het is fijn als je de meditatie kan doen zonder steeds de tekst er bij te hoeven pakken. Je kan hem ook voor jezelf inspreken.

Lees meer +

http://www.fotografie.laurenvermue.nl

Een straaltje licht


December 8th, Utrecht.

Moet je voorstellen dat je vergeten bent dat de zon bestaat, je leeft sinds jongs af aan afgesloten van de zon en donker is alles wat je nog kent. Tot op een dag de zon weer verschijnt in je leven. Eén enkele zonnestraal schijnt tussen een kier van de gordijnen door op je gezicht. Je weet niet wat je meemaakt: je voelt haar warmte, je ziet haar licht, je lichaam reageert door allemaal fijne stofjes aan te maken. Je voelt je gezond, gelukkig. Dit ene enkele straaltje zonlicht, heeft je leven ineens kleur gegeven.

Lees meer +

http://www.fotografie.laurenvermue.nl

Thuiskomen


December 7th 2012, Utrecht.

Uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar die ene liefde. Die liefde die voelt als thuis. Het onvoorwaardelijke gevoel verbonden te zijn en gesteund te worden in alles wat je bent. Diep van binnen weten we en voelen we hoe het was om verbonden te zijn met alles wat is. Met elkaar, de natuur, de aarde, de sterren, de universa. Niet geheel gek dat we ons nu vaak zo klein, eenzaam en afgescheiden voelen als we deel waren van een zo groot geheel dat werkelijk alles besloeg wat er is.

Lees meer +