December 8th, Utrecht.
Moet je voorstellen dat je vergeten bent dat de zon bestaat, je leeft sinds jongs af aan afgesloten van de zon en donker is alles wat je nog kent. Tot op een dag de zon weer verschijnt in je leven. Eén enkele zonnestraal schijnt tussen een kier van de gordijnen door op je gezicht. Je weet niet wat je meemaakt: je voelt haar warmte, je ziet haar licht, je lichaam reageert door allemaal fijne stofjes aan te maken. Je voelt je gezond, gelukkig. Dit ene enkele straaltje zonlicht, heeft je leven ineens kleur gegeven.
Plotseling wordt je intens verdrietig, boos! Je realiseert je dat je al die tijd in het donker hebt geleefd, terwijl er ook licht bestaat. Je hebt twee keuzes.
Ten eerste kan je de gordijnen weer dicht trekken en doen alsof die zonnestraal nooit je wereld is binnengekomen. Dit is bekend, veilig en gemakkelijk want dan hoef je ook geen verdriet te voelen over wat je al die tijd hebt gemist. Echter zal je wellicht na een tijd gek, ziek of ongelukkig worden want diep van binnen vergeet je nooit meer hoe die ene straal licht op je gezicht voelde.
Bij de tweede optie gooien we de gordijnen open, we laten het licht naar binnen stromen. Wat gebeurd er nu? Naast dat we verdriet en boosheid ervaren over het grote gemis, zien we ineens de wereld die ons de gordijnen heeft doen sluiten. We zien de emotioneel koude moeder, de ontoegankelijke vader, de dominante broer, het geweld, het misbruik, de oorlogen. En we zien het niet alleen, we voelen het nu ook. We huilen, we slaan om ons heen, we schreeuwen uit boosheid. Maar… we voelen en we zien.We zien ook de bomen, horen de vogeltjes en komen andere mooie mensen tegen.
Na een tijdje heb je in de gaten dat je zelf in die donkere ruimte bent gaan zitten als kind. Je deed dit omdat het je bescherming gaf tegen de wereld die je overkwam. Je deed dit om te overleven, een erg slimme strategie. Maar nu, nu ben je volwassen. Je kan nu jezelf beschermen en liefhebben. En met het licht aan je zijde kan je zien waar je loopt en zelf je pad gaan bepalen. Al snel wordt je intens gelukkig van dit besef en vergeet je wat je al die tijd gemist hebt. Je kan nu zelfs dankbaar zijn voor de periode in het donker. Deze periode heeft je het licht gebracht. Na een tijdje in de zon gelopen te hebben, wordt het erg warm. Je besluit naar je kamer terug te gaan. De ruimte is nog steeds gevuld met alles wat je verzameld hebt in het donker, alleen nu is ze verlicht. Je kan ineens zien wat voor prachtigs je in die donkere periode verzameld hebt: wat een cadeaus, wat een schatten. Je gaat op je bed zitten en een kalmte daalt over je neer. Je wordt plotseling bevangen door een dankbaarheid, een liefde voor deze mooie ruimte die je voor jezelf hebt gecreëerd. Je bent vredig en kalm. Dat is alles wat er is. En het is goed zo.